پژوهش‌های جدید نشان می‌دهد که مأموریت‌های فضایی طولانی‌مدت می‌توانند به چشم و بینایی فضانوردان آسیب برسانند. این مسئله به ویژه پس از ۶ تا ۱۲ ماه حضور در ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS) بروز می‌کند و نگرانی‌هایی را برای پژوهشگران و آژانس‌های فضایی به وجود آورده است.
این تغییرات که با بیماری سندرم عصب چشمی مرتبط با پرواز فضایی (SANS) همراه است، در بیش از ۷۰ درصد فضانوردان حاضر در ایستگاه فضایی بین‌المللی مشاهده شده است. پژوهشگران دانشگاه مونترال کانادا با بررسی داده‌های ۱۳ فضانورد که بین ۱۵۷ تا ۱۸۶ روز را در این ایستگاه سپری کرده بودند، دریافتند که سه پارامتر مهم چشمی شامل سختی چشم، فشار داخل چشمی و دامنه پالس چشم پس از مأموریت‌های فضایی دچار تغییر می‌شوند.
یافته‌ها نشان داد که سختی چشم فضانوردان ۳۳ درصد، فشار داخل چشمی آنان ۱۱ درصد و دامنه پالس چشم آنان ۲۵ درصد کاهش یافته بود. این تغییرات ناشی از بی‌وزنی است که توزیع خون را در بدن تغییر می‌دهد و جریان خون را در سر افزایش می‌دهد و گردش خون وریدی را در چشم کُند می‌کند. این امر احتمالاً منجر به انبساط لایه مشیمیه، که مسئول تغذیه شبکیه چشم است، میشود.
این تغییرات ممکن است نگران‌کننده به نظر برسند، اما معمولاً دلیلی برای نگرانی نیست. چشمان ۸۰ درصد از فضانوردان شرکت‌کننده در پژوهش که حداقل دچار یک مشکل شده بودند، پس از بازگشت به زمین به حالت عادی بازگشتند. در بیشتر موارد، استفاده از عینک اصلاحی برای رفع علائم ایجادشده در طول مدت حضور در ایستگاه فضایی کافی بود. با این حال، مأموریت‌های فضایی طولانی‌مدت آینده، مانند سفر به مریخ، نیازمند احتیاط بیشتری است.